بیش از اندازه خوبیم،بیش از اندازه مهربانیم و این مهربانی کار دستمان داده است،صدایمان در برابر بی عدالتی های یکدیگر در نمی آید،چقدر با آرامش سکوت می کنیم. همه سعی مان این است که جایی دیکته ننویسیم تا غلط غلوط نداشته باشیم،آری دیکته نانوشته غلط ندارد. حسی مبهم ما را به سکوت فرا می خواند،چیزی نگو ، چیزی ننویس،حرفی نرن،بی خیال و این بی خیالی ها، ما مکرانی ها را همانی کرده است که امروز هستیم،صدایمان از گلویمان بیرون نمی آید،گویی ناخودآگاه جمعی مان به ما تلقین کرده که خوب بودن در ساکت بودن است!

این سکوت هایمان باعث شده تا از یک راننده تاکسی گرفته تا رییس یک اداره از این نقطه ضعف ما سوء استفاده کنند،گویی در این جهان سوم ما(بهتر است بگویم جهان سی ام)هر کس اندکی قدرت داشته باشد تمام گره(عقده)های روانی خود را بر سر آدم های دیگر خالی می کند.

_راننده تاکسی شهر ما به جای 4 مسافر 5 نفر  را سوار  می کند،به جای 800 تومن 1000 تومن می گیرد،در هوای جهنمی تیر ماه کولر تاکسی را روشن نمی کند و شیشه ها را پایین می  کشد!،باقیمانده پولت را به بهانه نبود پول خورد پس نمی دهد و ما شهروندان متمدن جهان سی ام تشکر کرده و پیاده می شویم با افتخار و حسی سرشار از رضایت سکوت می کنیم،اصلا مگر 500 تومن 1000 تومن ارزش اعتراض دارد؟بع بع کردن و  واق واق کردن کار حیوانات است،انسان متمدن جهان سی ام با فرهنگ تر !!! از ان است که به این چیزهای کوچک اعتراض کند!!!

_کارمند اداره ما،کار ارباب رجوعی را که پنج دقیقه بیشتر طول نمی کشد به پنج روز بعد موکول می کند،چون در آن لحظه حال و حوصله ندارد،ولی ما همچنان صدایمان درنمی آید!

_امان از روزی که آقا معلم با خانمش یا خانم معلم با آقایش دعوا کرده باشد بیچاره دانش آموزان بدجور تاوانش را پس خواهند داد(مگر نه آن است کا دانش آموزان جهان سی ام ما مثلا در شهر پیشرفته نیکشهر هنوز که هنوز است کتک می خورند؟) ولی ما به طور قابل پیش بینی شده ای صدایمان در نمی آید!

_تنها سوپر مارکت محله ما، ماست 2500 تومانی رو 5000تومان می فروشد!!! ولی ما از بس که متمدن هستیم و اهل اعتراض نیستیم همچنان ازش خرید می کنیم و همچنان صدایمان در نمی اید!

اما به راستی تبعات این صدا در نیامدن ها چیست؟

اگر کمی ژرف تر به موضوع بنگریم در میابیم که این سکوت ها همه جا مشابه هم است،سکوت های کم اهمیت تر زمینه روانی ما را برای سکوت های مهم تر فراهم می کند،چون سکوت را در برابر راننده تاکسی تمرین کرده ایم و به خوبی فر ا گرفته ایم در برابر "دنبال نخود سیاه فرستادن های" کارمندیک اداره هم سکوت می کنبم، سکوت برابر است با من برابر است باتو! سکوت برابر است با مظلومیت،سکوت برابر است با جهان سی ام شدن!

چند سالی است که در ماه رمضان در اکثر شهرهای استان مسابقاتی تحت عنوان جام رمضان برگزار می شود،مسابقاتی با حال و هوایی متفاوت،با شور و هیجانی که در مکان های دیگر نمی بینیم وعلاقه ای که وصف ناشدنی است،دنیایی از عشق و علاقه و شور و هیجان با کمترین امکانات،در این مسابقات تیم های مختلفی از شهر و  روستاهای مختلف شرکت می کنند وبه بزمی رونق می دهند که جامعه کم دارد،در طول سی شب ماه رمضان علاوه بر مراسم های دیگری که در این ماه انجام می شود این مسابقات به شهر حال و هوای دیگری داده است،تماشاگرانی را می بینیم که از مسیرهای طولانی پر پیچ و خم روستاهای مختلف به سمت سالن تربیت بدنی می روندبه راستی در این زمین فوتبال چه می گذرد که این همه مشتاق و هوادار را در خود و اطراف خود جمع می کند؟ از بازیکن و مربی و مسوولین و هوادار گرفته،سی شب را در سالن تربیت بدنی برای تماشای مسابقات  فوتسال می گذرانند،کسانی که حتی اگر یکبار به چنین جایی رفته باشند یقینا اذعان می کنند که شور   و هیجانی وصف ناشدنی را مشاهده کرده اند.

جامعه در درون خود کسالت و یاس و رکود را پشت سر می گذارد،آن هم جامعه ای جوان که نیاز به شور و هیجان دارد و امروزه علم روانشناسی ثابت کرده که هر فردی باید شور وهیجان خود را از راه مثبت بروز دهد و آن را تخلیه کند.در جوامع پیشرفته که همه چیز درست سر جای خودش قرار دارد مکان هایی مشخص و کارشناسی شده ای برای این مورد وجود دارد،پارک های مختلف،شهربازی ها،ورزشگاه های رشته های مختلف با امکانات ویژه،سیرک ها،جلسه ها و کنفراس های مختلف برای تبادل نظر و اظهار وجود،حزب ها و اینجیو ها و ...، 

فوتبال و فوتسال همیشه طرفداران خاص خودش را داشته،طرفدارانی که به خاطرش از همه چیز می گذرند و گاهی همه زندگی شان می شود فوتبال و فوتبال. اما امروزه دیگر با پیشرفت تکنولوژی و وسایل صوتی و تصویری و اینترنت،حوصله ی مردم کمتر سر می رود و این نکته از اینجا مهم تر می شود که ناگذیر امروزه دیگر باید اینطور تفسیر کنیم که حضور درجایی به معنی عدم حضور درجای دیگر است،به طور ساده یعنی اگر آقای الف در  سالن تربیت بدنی باشد به این معنی است که او در خانه یا مثلا در مسجد نیست!،این جاست که یاد وعظ یکی مولوی ها می افتم که از جوانان انتقاد می کرد که فوتبال را به حضور در مسجد ترجیح می دهند،

اما بحث بر سر این است که فوتبال در خود چه دارد که مردم این چنین شیفته اش شده اند؟ به نظر می رسد که حس های مختلفی دست به دست هم داده اندو به مفهوم فوتبال عمق و غنا بخشیده اند:حس تعلق به یک گروه(کشور و شهر و روستا)،حس رقابت،حس برتری طلبی،حس مسوولیت پذیری،حس همزیستی اجتماعی،حس هیجان طلبی، و ...،هر کدام از این حس ها به سهم خود در جذابیت این بازی جادویی نقش قابل توجهی دارند،فوتبال امروزه دیگر یک بازی عادی در حد یک سرگرمی نیست،فوتبال یک پدیده اجتماعی بالنده و پویاست و به راستی خود یک زندگی است با همه فراز و فرود هایش باهمه شادی ها و تلخی هایش،از فوتبال باید آموخت که هیچ کس از قبل برنده نیست،لازمه موفقیت این است که همه باید باهم همکاری کنند،تلاش و تلاش وتلاش به اضافه چاشنی شانس درست مثل خود زندگی،زیبا بازی کردن هنر است نه فقط صرف بازی  کردن،اگر خطا کنیم تاونش را پس می دهیم،هر وقت ما می بازیم یکی دیگر می برد. این است زندگی در مقیاسی کوچکتر،اما ما هیچ کدام از این فراز و فرودها را در وعظ آن مولوی که انتقاد می کرد نمی بینیم.